Σωτηρία με τη βοήθεια ενός πολέμου!

Έχοντας καταγράψει τους Βρετανούς αργάτες ως «εσωτερικό εχθρό», η Θάτσερ εξαπέλυσε όλη την ισχύ του κράτους εναντίον των απεργών. Σε μια περίπτωση, μάλιστα, 8.000 αστυνομικοί οπλισμένοι με κλομπ, πολλοί από αυτούς έφιπποι, επιτέθηκαν σε εργάτες που διαδήλωναν έξω από ένα εργοστάσιο, με συνέπεια να υπάρξουν σχεδόν 700 τραυματίες. Όπως ο δημοσιογράφος του Guardian Σέουμας Μίλνε τεκμηριώνει στο Energy Within: Thacker’s secret war against miners, στο οποίο υπάρχει η πιο ολοκληρωμένη περιγραφή των γεγονότων, η πρωθυπουργός πίεζε τις μυστικες υπηρεσίες να εντατικοποιήσουν την παρακολούθηση των μελών του συνδικάτου, και κυρίως του μαχητικού ηγέτη του Άρθουρ Σκάργκιλ. Επακολούθησε «η πιο φιλόδοξη επιχείρηση παρακολουθήσεων που διεξήχθη ποτέ στη Βρετανία». Στο συνδικάτο διείσδυσαν πολλοί πράκτορες και πληροφοριοδότες, ενώ παρακολουθούνταν τα τηλέφωνα και οι κατοικίες όλων των συνδικαλιστών, ακόμα και το λαϊκό εστιατόριο όπου σύχναζαν οι ηγέτες του συνδικάτου. Στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής των Κοινοτήτων κυκλοφορούσε η φήμη ότι το ανώτερο διοικητικό στέλεχος του συνδικάτου ήταν πράκτορας της ΜΙ5 και είχε ως αποστολή του «να αποσταθεροποιήσει και να υπονομεύσει το συνδικάτο– κάτι που ο ίδιος διέψευσε.
Ο Νάιτζελ Λόσον, υπουργός Οικονομικών του Ηνωμένου Βασιλείου κατά ιη διάρκεια της απεργίας, έχει εξηγήσει ότι η κυβέρνηση Θάτσερ θεωρούσε εχθρό της το συνδικάτο των ανθρακωρύχων. «Ήταν όπως όταν εξοπλιζόμασταν για να αντιμετωπίσουμε την απειλή του Χίτλερ στα τέλη της δεκαετίας του 1930», δήλωσε ο Λόσον μία δεκαετία μετά. «Έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι». Όπως συνέβη και με τον πόλεμο των Φόκλαντ, δεν υπήρχε το παραμικρό ενδιαφέρον για διαπραγματεύσεις, αλλά μια στοχευμένη αποφασιστικότητα να συντριβεί το συνδικάτο, ανεξαρτήτως του κόστους (και, με 3.000 έκτακτους αστυνομικούς, το κόστος ήταν τεράστιο). Ο Κόλιν Νέιλορ, αρχιφύλακας που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης, την έχει περιγράψει ας «εμφύλιο πόλεμο».
Μέχρι το τέλος του 1985 η Θάτσερ είχε κερδίσει και αυτό τον πόλεμο: Οι εργάτες πεινούσαν και δεν μπορούσαν να αντέξουν. Τελικά, απολύθηκαν 996 άνθρωποι. Ήταν μια συντριπτική ήττα για το πιο ισχυρό συνδικάτο της Βρετανίας, που έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στις υπόλοιπες συνδικαλιστικές ενώσεις: Αν η Θάτσερ ήταν διατεθειμένη να φτάσει στα άκρα για να λυγίσει τους ανθρακωρύχους, από τους οποίους ολόκληρη η χώρα εξαρτιόταν για το φωτισμό και τη θέρμανση της, θα ήταν σκέτη αυτοκτονία για τα ασθενέστερα συνδικάτα που τα μέλη τους εργάζονταν σε λιγότερο κρίσιμους τομείς

Σελίδες: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16