Σωτηρία με τη βοήθεια ενός πολέμου!

Εφόσον οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο είτε είναι φτωχοί είτε ζουν με εισόδημα κατώτερο από το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα στις χώρες τους (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ), εξυπηρετούν το βραχυπρόθεσμο ατομικό συμφέρον τους όταν ψηφίζουν πολιτικούς που υπόσχονται να αναδιανείμουν τον πλούτο από την κορυφή προς τη βάση της οικονομικής πυραμίδας. Ο μονεταριστής οικονομολόγος Άλαν Μέλτζερ, για πολλά χρόνια φίλος του Φρίντμαν, έθετε το πρόβλημα ως εξής: «Οι ψήφοι κατανέμονται περισσότερο εξισωτικά από τα εισοδήματα. […] Οι ψηφοφόροι με μεσαία ή χαμηλά εισοδήματα κερδίζουν από την αύξηση των εισοδημάτων τους». Ο Μέλτζερ αντιμετώπιζε αυτή την αντίδραση ως «μέρος του κόστους της δημοκρατικής διακυβέρνησης και της πολιτικής ελευθερίας», προσθέτοντας ότι «οι Φρίντμαν [ο Μίλτον και η σύζυγός του Ρόουζ] κολυμπούσαν κόντρα σε αυτό το ισχυρό ρεύμα. Δεν μπορούσαν να το σταματήσουν ή να το αντιστρέψουν, αλλά επηρέασαν πολύ περισσότερο από ό,τι οι περισσότεροι τον τρόπο με τον οποίο σκέπτονται και δρουν οι άνθρωποι και οι πολιτικοί».
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η Θάτσερ προσπαθούσε να επιβάλει μια αγγλική εκδοχή του φριντμανισμού, υπεραμυνόμενη αυτού που έγινε γνωστό ως «κοινωνία των ιδιοκτητών». Η προσπάθεια της επικεντρώθηκε στον τομέα της κοινωνικής στέγης, δηλαδή στις εργατικές κατοικίες, προς τις οποίες η Θάτσερ ήταν φιλοσοφικά αντίθετη, καθώς πίστευε ότι το κράτος δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με τη στεγαστική αγορά. Οι περισσότερες εργατικές κατοικίες ήταν γεμάτες από ανθρώπους που δεν ψήφιζαν το Συντηρητικό Κόμμα, επειδή κάτι τέτοιο ήταν αντίθετο προς τα ατομικά οικονομικά τους συμφέροντα. Η Θάτσερ ήταν πεπεισμένη ότι, αν κατάφερνε να τους εντάξει στην αγορά, τα συμφέροντα τους θα ταυτίζονταν με εκείνα των πλουσιότερων που αντιτίθεντο στην αναδιανομή του πλούτου. Έχοντας αυτό κατά νου, πρόσφερε ισχυρά κίνητρα στους ενοίκους των ακινήτων που ανήκαν στο δημόσιο προκειμένου να αγοράσουν τις κατοικίες τους σε μειωμένες τιμές. Όσοι μπορούσαν να το κάνουν, έγιναν ιδιοκτήτες, ενώ όσοι δεν μπορούσαν, έπρεπε πλέον να καταβάλλουν ενοίκια σχεδόν διπλάσια σε σχέση με παλαιότερα. Επρόκειτο για μια στρατηγική «διαίρει και βασίλευε» και αποδείχτηκε αποτελεσματική: Οι ενοικιαστές συνέχισαν να αντιτίθενται στη Θάτσερ, οι άστεγοι στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της Βρετανίας αυξήθηκαν σημαντικά, όμως οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι περισσότεροι από τους μισούς νέους ιδιοκτήτες είχαν αλλάξει κομματική προτίμηση υπέρ του Συντηρητικού Κόμματος.

Σελίδες: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16